No to teraz moja kolej...na płot już się wgramoliłam i teraz będę piała

Twój blog jest w mojej ścisłej czołówce, nie ma co ukrywać. Wchodzę tam w końcu codziennie z nadzieją, że dostanę kolejny kawałek świetnie napisanej prozy.
Chociaż cieszę się, że teraz trochę zmieniłaś klimaty i dasz się poznać (mam nadzieję) od tej mniej romantycznej strony.Co jak co, komediantka wyszła z ciebie pierwsza klasa. Tak trzymać, bo uwielbiam się śmiać, a to nowe opo jest pierońsko zabawne

Zapowiedziałam, że się wywnętrzę... Uciekłam na chwilę od świątecznych garów i pozwolę sobie trochę się rozwinąć

Ansei, komu jak komu, ale Tobie absolutnie nie powinno być głupio! Przyznaję, jestem podłą małpą i nie komentuję na bieżąco Twojego bloga <mea culpa!> ALE. To moja najściślejsza czołówka. Pisałam już kiedyś, przy okazji SasuNeji, że to magiczna mieszanka namiętności i eteryczności. Podtrzymuję opinię! Mimo że historie różnią się klimatem, znać w nich Twój niepowtarzalny sznyt. Piszesz w bardzo precyzyjny sposób - to chyba najtrafniejsze określenie, jakie przychodzi mi do głowy. W Twoich opowiadaniach nie ma zbędnego zdania, wyrazu - wszystko dawkujesz z precyzją neurochirurga. Uwielbiam niektóre zdania kończące akapity np. "Zastanawiam się, dlaczego tego żałuję." (SasuNeji) czy "Chwila autorefleksji. No cóż." (najnowsze), one właśnie tworzą niesamowity smaczek Twoich historii. Nie chcę, żeby zabrzmiało to patetycznie, ale... bije z tego wielka inteligencja. Po prostu. Podziwiam i gratuluję.

Nie jestem typem o oczach w mokrym miejscu, bynajmniej :] Bardzo lubię wracać do dobrych lektur. Do KakaNeji boję się wrócić... Ostatni rozdział przeczytałam tylko raz i po skończeniu siedziałam przez dziesięć długich minut wpatrzona bezmyślnie w jakiś punkt w przestrzeni, trawiąc to, co przyjęły receptory. Urzekła mnie Twoja historia Wiem, że do niej wrócę, na razie zbieram siły...

Itachi też był świetny Choć szczerze mówiąc, te mentalne chichoty mi do niego nie pasowały... ale to Twoja koncepcja postaci, szanuję

Z wielką niecierpliwością czekam na kontynuację "I hope, I think..." Jak zawsze świetnie napisane, dla odmiany o lżejszej fabule, przynajmniej jak na razie No i z moim kochanym Shiką Ubóstwiam go, po części się identyfikuję (ach "Śnieg" też mnie oczarował! Zresztą, wszystko co opublikowałaś na blogu mnie oczarowało...)

Dzięki za wszystkie emocje, uśmiech, świeczki w oczach... i ten wspaniały styl, którego pozazdrościłby Ci niejeden publikujący papierowo Życzę duużo weny i pozdrawiam serdecznie

Ja się zakochałam w tym blogu i Twoim stylu pisania. 
To w jaki sposób opisywałaś odczucia i myśli bohaterów opowiadania jest niesamowite i takie inne
A nowe opowiadanie jest cudne - nie sądziłam, że ktokolwiek by kiedykolwiek połączył Gaarę i Itachiego - ale cóż od czego mamy wyobraźnie

Po kolei, na blog trafiłam z blogu Zoe i .... "Śnieg" mnie zauroczył, byłam tak bardzo pozytywnie nastawiona po przeczytaniu, Gaara i jego przemyślenia, Shika jako jego partner... nie sądziłam, że po takiej dawce piękna, coś jeszcze może być lepszego, że można utrzymać ten poziom.
Na szczęście można, SasuNeji... wiesz, że ten zapach cynamonu prześladował nas przez długi czas? Durne, ale ja serio otworzyłam szufladę i powąchałam brązowy proszek To było... niesamowite, tyle ciepła, niepewności, wrażliwości, uroku, zawarte w jednym opowiadaniu, wręcz ambrozja.
KakaNeji... od początku pachniało tragedią, ale bardziej rozstaniem, a to czym opowieść się zakończyła, sprawiło, że pierwszy raz płakałam na blogu. Nie pogłam się po prostu powstrzymać, tyle tam było żalu, goryczy, niepewności, straconych nadziei, w tej chwili jak to piszę to mnie ściska w dołku.
KakaIta... krótko, zwięźle i na temat, urocza opowieść zakończona niedosytem i powiem szczerze, to było okrutne z Twej strony tak zasugerować co bedzie się działo i nie napisać tego
I ostatnia notka... humor, banan na twarzy, radocha nie z tej ziemi i... oczekiwanie na więcej.
Jeżeli czyjś blog dostarcza czytelnikowi wzruszeń, to na pewno Twój, dla mnie to ścisła czołówka i ogólnie to chylę czoło przed talentem

Tak, tak zgadzam się z tym, co nie znaczy, że nie pogryzłam paznokci przy tym, a moja wyobraźnia... ok zostawmy to bez komentarza XD Dzięki za dodanie do linków, lecę sie zrewanżować, bo do tej pory trzymałam w specjalnym folderze, przyznaję się bez bicia chociaż i tak otwieram go ilekroć siądę do kompa i przeczesuje ;}

Tak, opisy są oszczędne...może zbyt oszczędne... ale ja np nie lubię czytać opisów w opowiadaniach (no, chyba, że publikowanych papierowo xD) i konsekwentnie piszę tak, jak mi się podoba. Stąd też pierwszoosobowa forma narracji - jest tak ekspresyjna, że o wyrażanie emocji nie muszę się martwić^^, chciaż czasami sprawia pewne trudnosci... Poza tym lubię skupiać się na "wnętrzu" bohatera, na "łapaniu" przezyć danej chwili (at, impresja taka xD)

Jako osoba, której "twórczości" nikt nie sprawdza pod kątem gramatyczno/stylistycznym cieszę się, iż od strony technicznej wszystko gra (jako tako) I przyznam, że jak widzę opowiadanie kompletnie z tej strony położone, krew mnie zalewa i nie jestem w stanie skupić się na treści W końcu czytelnikowi też jakiś komfort się należy, nie?^^

Ansei!!!! Ja Cię chyba zabiję!!!!  Nie będziesz musiała popełniać tego rytualnego samobójstwa, bo zginiesz z mojej ręki za zamordowanie Neji!!!

Opowiadanie podobało mi się bardziej niż bardzo. Wciągnęło mnie be reszty. W ciekawy sposób budujesz akcję, w sumie całość rozgrywa się bardziej na poziomie wewnętrznych przeżyć postaci. Całość aż drga od emocji a niepewność jest wprost namacalna. Dzięki temu, dla mnie, czyli dla  osoby rozchwianej emocjonalnie, wszystko wydaje się bardziej realne. Nie ma dla mnie niczego bardziej pewnego niż niepewność. I te niedopowiedzenia, urwane wyznania, niewyjawione tajemnice - lubię takie tematy. Lubię czuć ten niedosyt, ten głód... Jest mi smutno, ale to chyba nie mogło skończyć się inaczej... (To tak jakby ktoś "Love story" zakończył happy endem).