To niesamowicie trudne zagadnienie o którym niejeden raz rozmyślałam i prowadziłam dyskusje. Zawsze kończyło się na takim wywodzie: dziecko nie powinno być adoptowane przez homoseksualistów. Dziecko nie będzie miało łatwo w życiu… no bo jeśli rodzic „pedał”(nienawidzę togo określenia względem gejów) to i dziecko też takie… przynajmniej tak będą uważać inni. Taki maluch na pewno będzie miał bardzo rozwiniętą tolerancje i akceptacje względem innych ale może cierpieć… wszystko zależy od osoby na jaką się wychowa. Jeśli będzie miało słabą psychikę to będzie mu cholernie trudno odnaleźć się w społeczeństwie, jeśli będzie mocny psychicznie to może za bardzo bronić swoich racji i finał takich ostrych sporów może nie skończyć się kolorowo. Kiedy pójdzie do szkoły to co ma mówić? „Mój jeden tata pracuje gdzieś tam a drugi tata gdzie indziej”? Nie, moim zdaniem to dziecko będzie miało nienajlepszy, żeby nie używać słowa fatalny, start. Jestem przeciwna adopcji dzieci przez homoseksualistów i jak na razie nikt tego zdanie nie zmienił. Nie przedstawiono żadnych racjonalnych faktów dlaczego tak… zawsze widzę więcej minusów niż plusów…

Mam podobne odczucia jeśli chodzi o małżeństwa homoseksualne. Nie jestem w stanie zrozumieć osób, które uważają to za chorobę, z której da się wyleczyć. Słowo "tolerancja" jest cholernie krzywdzące, nie znoszę go ale Zoe jak napisałaś, używam z braku innego. Nie muszę chyba także mówić, że dla mnie jest to najnormalniejszy związek pod słońcem, a w niektórych nawet przypadkach, pary takie są bardziej szczęśliwe niż pary hetero. Adopcja w moim odczuciu powinna zapewnić dziecku miłość i oparcie w rodzinie do jakiej wchodzi, ale także dobry start w życiu. Nie jest ważne czy są tam dwie mamusie, dwoje tatusiów czy mamusia i tatuś. Na pewno dziecko takie w rodzinie homoseksualnej byłoby bardziej tolerancyjne. Inaczej człowiek podchodzi do związku dwojga ludzi jak widzi, że się kochają i zależy im na sobie. W naszym kraju jednak, dziecko z takiej rodziny życia łatwego by nie miało. Dzieci są wredne i podejrzewam, że nie jedna z nas się o tym przekonała. To może być przyczyną, że dziecko znienawidzi takich rodziców, ale też od nich samych będzie zależało czy taki stan psychiczny u dziecka się utrzyma. Czy będą w stanie wytłumaczyć, że nie jest ważne co inni myślą. Jestem za adopcją dzieci przez pary homoseksualne, czasami okazali by się lepszymi rodzicami niż pary heteroseksualne. A to, że płeć jest taka sama nie ma dla mnie najmniejszej różnicy.

W pełni zgadzam się z Zoe, dziecko w toku rozwoju musi mieć zapewnione wzorce zachowań obu płci, żeby móc dobrze funkcjonować w społeczeństwie. Naśladowanie rodziców jest naturalnym procesem, podstawą uczenia się i socjalizacji małego człowieka, więc zacznie on powtarzać zachowania rodziców z braku innego przykładu. Jeśli dziecko jest hetero, może z czasem dojść konflikt wewnętrzny - "Jestem inny niż moi rodzice, może jestem gorszy/gorsza".
Pominę całą warstwę społeczną zagadnienia - wszystkie wiemy tudzież jesteśmy w stanie dobrze sobie wyobrazić, jaki los czekałby dzieciaka mającego "dwóch tatusiów" czy "dwie mamusie"...
Trochę inaczej sprawa by się miała, gdyby biologiczne dziecko homoseksualnego rodzica było wychowywane w rodzinie heteroseksualnej. W odpowiednim momencie, po przygotowaniu, można moim zdaniem powiedzieć dziecku, że np. tatuś mieszka teraz z przyjacielem (to tylko szkic sytuacyjny oczywiście), pozwolić na spotkania - jak najbardziej. Ale wychowanie zostawmy parom hetero.

Zawsze kończyło się na takim wywodzie: dziecko nie powinno być adoptowane przez homoseksualistów. >> Zauważ, że to wszystko zależy od środowiska, w którym żyjemy. W Polsce, jako w Polsce jest to coś, czego ludzie boją się, a wręcz przeraża ich wizja życia z dwiema osobami tej samej płci. W innych krajach nie ma aż takiego nacisku na to. Tam ważne jest  dziecko, a nie reputacja kraju.

no bo jeśli rodzic „pedał”(nienawidzę togo określenia względem gejów) to i dziecko też takie… przynajmniej tak będą uważać inni. >> To w dużej mierze jest związane nie z samymi rodzicami, a tylko z tym, czy ludzie dookoła będą tak myśleć, i czy  SAMO dziecko będzie brało sprawy w ten obrót. Szczególnie w okresie dojrzewania, dziecko bardzo przejmuje się tym, co mówią inni oraz wyrabia sobie o tym zdanie. Jeśli większość środowiska będzie uważało kogoś za homo, to jest około 60-70 procent szans, że będzie homoseksualny.

Nie widzę w tym nic złego w innych krajach, ale w Polsce - gdzie ważna jest tylko reputacja państwa i pieniądze - będą robić wszystko, by dziecko wychowywane przez homoseksualistów będą gnoić.
Proszę nie uważać tego za samokrytykę, jednakże trzeba zaznaczyć - i jest to widoczne - Polacy nie chętnie rozmawiają na temat homoseksualistów, ponad to są oni  prawie CAŁKOWICIE przeciwni adopcji dzieci w parach homo-s.

hmmmmm... przeczytałam wszystkie wasze opinie i.... cóż, nie sposób sie z wami nie zgodzić. Prawdę mówiąc zawsze podzielałam zdanie Zoe ( i to nie kokieteria Skarbie ), twierdziłam, że związek tak, dzieci nie... Czy myślę tak nadal... nie wiem. Zaskoczenie? Tak, także dla mnie samej. Dlaczego? Prawdę mówiąc tylko z jednego powodu - obecnie obserwujemy kryzys, jaki przechodzi zwykła rodzina i... Ale od poczżtku.
Tak, dziecko czerpie wzorce od obojga rodziców i tak, nie jesteśmy społeczeństwem, w którym  łatwo "przełkniemy" jakąkolwiek Inność. Ale... Kto z was jest wstanie zapewnić, że dziecko wychowujące sie w tzw. "normalnej" rodzinie heteroseksualnej będzie miało mniej zmartwień, mnie problemów. Że będzie otoczone opieką i miłością? Zbyt wiele słyszy sie ostatnio o różnych patologiach. Czy o rodzinnym szczęściu może mówić dziecko, którego rodzice serdecznie sie nienawidzą, a są razem, bo "co ludzie powiedzą"? Albo takie, którego najbliżsi, te "wzorce do naśladowania" topią smutki w alkoholu i wszczynają z byle powodu kłótnie? Czy rzeczywiście najlepszym rozwiązaniem jest życie z katującym ojcem i cichym przyzwoleniem matki? Wiem, zaraz mnie zaatakujecie, ze nie ma to związku z tym czy para jest homo- czy heteroseksualna, myślę jednak, że osoby decydujące sie na związek, trwały związek, rzecz jasna, z osobą tej samej płci zdają sobie sprawę z trudności, jakie je czekają w naszym "kochanym" społeczeństwie. I jeśli jednak, pomimo tych wszystkich trudności wytrwają, pokonają niechęć, złość i wszystko to, co im ludzie zgotują - to czy nie będę wstanie dać dziecku więcej miłości, poczucia bezpieczeństwa i czułości od niejednej "zwykłej" rodziny.
Czy jestem więc za? Nie... nie jestem, ale... nie jestem tego mojego nie pewna tak do końca...
Pisane na szybko, więc pewnie jeszcze coś do tego dodam, zmienię lub wyjaśnię

Wydaje mi się, że dużo zależy od tego, do kogo mała jest bardziej przywiązana. Wiadomo, że ojciec chce ją u siebie, ale jeżeli do tej pory się nią nie interesował i nagle sobie przypomniał i chce ją oderwać od środowiska, które zna to coś jest nie teges. Jeżeli jednak dziecko tęskni za ojcem, cóż wydaje mi się, że powinno być z nim. Myślę, że za granicą jest większa tolerancja, sama nie wiem, wydaje mi się, że wiele zależy od nich samych, jak ją wychowają, jakie zasady jej wpoją, czasami dziecko wychowane przez parę homoseksualną ma lepiej niż np. żyjące w patologicznej rodzinie, ale tak jak mówię, nie znam sytuacji, więc ciężko mi się wypowiadać.